Συνθήματα στους τοίχους.

Διαβάζοντας και άλλα BLOG της Ναυπάκτου που ανέβασαν το θέμα για το μουντζούρωμα των στοίχων του Ελύτη στην πλαζ διάβασα από κάτω ανατριχιαστικά το λιγότερο σχόλια.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Μια παρέα νέων  αποφάσισαν ένα βράδυ να πάνε να χαλάσουν ότι ακριβώς πριν κάποιες εβδομάδες μια σχολική τάξη είχε φτιάξει.
Διάβασα για ΚΡΕΜΑΣΜΑ , για ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΠΟΓΙΕΣ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ.Για 30 μηνύματα
(Ευτυχώς βρέθηκε να γράψει κάποιος το αυτονόητο να πάμε να το φτιάξουμε πάλι και να καλέσουμε και τα ίδια τα παιδιά) σπάσατε τα δάχτυλα σας στα πλήκτρα να κρεμάτε την Νεολαία, να την καρπαζώνετε και να της πετάτε μπογιές στα μούτρα που κάνει λάθη. Ναι λοιπόν έχουν κάνει λάθος στον τρόπο έκφρασης της καταπίεσης που νοιώθουν από την στιγμή που γεννιούνται ( φέρε μου καλύτερους βαθμούς από το παιδί του γείτονα , φάε το φαγητό σου να μεγαλώσεις να γίνεις ένας γιατρός ,δικηγόρος κλπ. ποτέ όμως ένας χτίστης) αλλά αν κρίνω από τα μηνύματα σας , εκτός ευτυχώς από κάποιες εξαιρέσεις, δεν τους έχετε μάθει να αντιδρούν. 

Κοιτάξτε γύρω σας λοιπόν περήφανη γενιά του 60 και πριν και θαυμάστε τα κατορθώματα σας. ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ? ΠΩΣ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΧΕΤΕ ΦΤΙΑΞΕΙ? ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ? ΣΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΑΛΑΜΑΚΙΑ!